Kanał ma mnóstwo pomysłów i tak mało czasu! Zachęcam do śledzenia dalszych poczynań, a tutaj próbka, choć amatorska, ma swój urok! Drugi, animowany:
Czekajcie na więcej, a tym czasem do następnego razu.
K.K.M.
czwartek, 8 grudnia 2016
Świat w 1 minutę?
Znasz to uczucie gdy np. próbujesz całe swoje wakacje skrócić do paru zdań? Praktycznie niemożliwe, a okrojone informacje przedstawiają fałszywy obraz. We współpracy z kanałem ShortFilm chciałabym wam pokazać, jak można przedstawić wiele rzeczy i przygód w 1 minutę.
Kanał ma mnóstwo pomysłów i tak mało czasu! Zachęcam do śledzenia dalszych poczynań, a tutaj próbka, choć amatorska, ma swój urok! Drugi, animowany:
Czekajcie na więcej, a tym czasem do następnego razu.
K.K.M.
Kanał ma mnóstwo pomysłów i tak mało czasu! Zachęcam do śledzenia dalszych poczynań, a tutaj próbka, choć amatorska, ma swój urok! Drugi, animowany:
Czekajcie na więcej, a tym czasem do następnego razu.
K.K.M.
środa, 7 grudnia 2016
Więcej obowiązków = większe spełnienie ?
Usiądźmy na chwilę do stołu, jak za dobrych czasów i zastanówmy się nad sobą. Czy żyję w takim tempie, które mi odpowiada? Jeżeli przychodzi Ci do głowy od razu argument, że przecież robię to by na starość/ później/ za 10 lat odpoczywać, proszę przestań. Chyba nie łudzisz się, że pewnego dnia powiesz sobie "no, to jest ten dzień, kiedy już osiągnąłem to co chciałem i teraz będę odpoczywał". Uwierz, że nie ma takiego momentu.
Zdaj sobie sprawę z tego, że Twoje ciało jest tutaj, a nie tam. A skoro jest tutaj, to dlaczego Twoje myśli nie są razem z nim? Ta niespójność ma niestety przykre efekty. Ojcowie przepraszają dzieci, bo ich nie było. Chorzy dręczą się, że nie dbali o zdrowie. Bogaci zabiegani wracają do dawnych czasów, kiedy wszystko było ciekawe i spontaniczne. Co stoi na przeszkodzie, żebyś teraz poczuł się spełniony i radosny? Jeżeli nabroiłeś w życiu, przestań w to brnąć i przeproś/spłać/odbuduj.
Ludzie, gdy się orientują w problemie, robią różne rzeczy: wyjeżdżają na rok i zwiedzają świat, zmieniają całkowicie otoczenie i budują siebie na nowo, po latach nawiązują z kimś ponowne relacje, szukają pasji, zaczynają dzielić się obowiązkami. W zależności od własnych potrzeb, każdy inaczej pozbywa się trucizny zwanej "ciągłe myślenie o przyszłości".
Nie namawiam oczywiście do bycia nieodpowiedzialnym. Zachęcam do bycia tutaj, teraz. Nie z telefonem. Z przyjacielem.
Jeżeli nie wierzysz, że można tak żyć, pozwól że coś Ci opowiem. Podróżowałeś kiedyś? Byłeś w miejscach, gdzie ludzie nie mają tyle co my? Wyobraź sobie, że w niektórych Afrykańskich krajach nie ma nawet czasu przyszłego, o tym się nie rozmawia. Każdy podróżnik zakochuje się w tych terenach gdzie życie płynie wolniej, mimo że ludzie też pracują i mają rodziny, czasem bardzo duże. Żyją w symbiozie z naturą, ze sobą. Jeżeli czujesz, że w Twoim miejscu jest to niemożliwe, być może powinieneś je zmienić.Nie jesteś głazem, żeby tkwić w jednym punkcie.
Zachęcam do bycia sobą, bycia szczęśliwym teraz. To wynika z Ciebie, nie z Twoich osiągnięć. Każdy sukces jest radosny ale nie da Ci szczęścia. Szczęście jest stałe, nie jest momentem.
Gdzie według Ciebie jest najcudowniej?
K.K.M.
Zdaj sobie sprawę z tego, że Twoje ciało jest tutaj, a nie tam. A skoro jest tutaj, to dlaczego Twoje myśli nie są razem z nim? Ta niespójność ma niestety przykre efekty. Ojcowie przepraszają dzieci, bo ich nie było. Chorzy dręczą się, że nie dbali o zdrowie. Bogaci zabiegani wracają do dawnych czasów, kiedy wszystko było ciekawe i spontaniczne. Co stoi na przeszkodzie, żebyś teraz poczuł się spełniony i radosny? Jeżeli nabroiłeś w życiu, przestań w to brnąć i przeproś/spłać/odbuduj.
Ludzie, gdy się orientują w problemie, robią różne rzeczy: wyjeżdżają na rok i zwiedzają świat, zmieniają całkowicie otoczenie i budują siebie na nowo, po latach nawiązują z kimś ponowne relacje, szukają pasji, zaczynają dzielić się obowiązkami. W zależności od własnych potrzeb, każdy inaczej pozbywa się trucizny zwanej "ciągłe myślenie o przyszłości".
Nie namawiam oczywiście do bycia nieodpowiedzialnym. Zachęcam do bycia tutaj, teraz. Nie z telefonem. Z przyjacielem.
Jeżeli nie wierzysz, że można tak żyć, pozwól że coś Ci opowiem. Podróżowałeś kiedyś? Byłeś w miejscach, gdzie ludzie nie mają tyle co my? Wyobraź sobie, że w niektórych Afrykańskich krajach nie ma nawet czasu przyszłego, o tym się nie rozmawia. Każdy podróżnik zakochuje się w tych terenach gdzie życie płynie wolniej, mimo że ludzie też pracują i mają rodziny, czasem bardzo duże. Żyją w symbiozie z naturą, ze sobą. Jeżeli czujesz, że w Twoim miejscu jest to niemożliwe, być może powinieneś je zmienić.Nie jesteś głazem, żeby tkwić w jednym punkcie.
Zachęcam do bycia sobą, bycia szczęśliwym teraz. To wynika z Ciebie, nie z Twoich osiągnięć. Każdy sukces jest radosny ale nie da Ci szczęścia. Szczęście jest stałe, nie jest momentem.
Gdzie według Ciebie jest najcudowniej?
K.K.M.
A- Medytacja dzisiaj
Na pewno doświadczyłeś nie raz tego uczucia, gdy np. siedziałeś na trawie w środku lata. Całkowity relaks i myślenie tylko o tym jak jest ciepło, przyjemnie i pięknie pachnie kwiatami. Można to nazwać nieświadomą medytacją. Niestety w naszej kulturze niewiele się mówi o dogłębnym odpoczynku. Raczej o ciężkiej pracy i nauce, zakładaniu rodziny, dużej konsumpcji i tym podobnym. Dla nas wypoczynkiem nazywa się wyjazd nad morze/góry/pod palmy, ale ile razy tak było, że na wyjeździe denerwowałeś się bardziej niż na co dzień? Ile tak naprawdę miałeś chwil relaksu?
Osoby, które mają okazję mieszkać w małych miastach lub na wsi, być może mają większą możliwość odpoczynku przez bliskość natury i nieco wolniejszy tryb życia. Natomiast "miastowi" niestety mają trudniej.Sama znam doskonale tą różnicę, ponieważ dorastałam w małej mieścinie, potem wyjechałam do średniej wielkości miasta, kończąc na jednym z największych w Polsce. Duże miasta są fascynujące, ale też wysysają z nas zbyt dużo energii, nie jesteśmy w stanie jej naładować.
Dla mnie wyjściem jest częściowe odcięcie się od dostępu do internetu. Nie całkowite, bo trudno pisać maile w pracy bez wi fi. Nie masz aktualnie zajęcia, wróciłeś z pracy i masz chwilę dla siebie? Nie siedź i nie graj/przeglądaj. Odłóż tel na 10 minut, połóż się wygodnie i marz, odpłyń, skup się na oddechu. Po takiej sesji dobrze jest wstać i poprzeciągać ciało: szyję, barki, ręce, nogi. Napływa wtedy do ciała pozytywna energia, a nasze "baterie" ładują się szybciej!
Po czasie można dodać relaksującą muzykę, doskonalić techniki rozluźniające ciało i porządkujące myśli. Na początek należy tylko ZACZĄĆ i zaszczepić u siebie ideę takiego wypoczynku.
Jakie zajęcia uważasz za całkowicie relaksujące?
K.K.M.
Osoby, które mają okazję mieszkać w małych miastach lub na wsi, być może mają większą możliwość odpoczynku przez bliskość natury i nieco wolniejszy tryb życia. Natomiast "miastowi" niestety mają trudniej.Sama znam doskonale tą różnicę, ponieważ dorastałam w małej mieścinie, potem wyjechałam do średniej wielkości miasta, kończąc na jednym z największych w Polsce. Duże miasta są fascynujące, ale też wysysają z nas zbyt dużo energii, nie jesteśmy w stanie jej naładować.
Dla mnie wyjściem jest częściowe odcięcie się od dostępu do internetu. Nie całkowite, bo trudno pisać maile w pracy bez wi fi. Nie masz aktualnie zajęcia, wróciłeś z pracy i masz chwilę dla siebie? Nie siedź i nie graj/przeglądaj. Odłóż tel na 10 minut, połóż się wygodnie i marz, odpłyń, skup się na oddechu. Po takiej sesji dobrze jest wstać i poprzeciągać ciało: szyję, barki, ręce, nogi. Napływa wtedy do ciała pozytywna energia, a nasze "baterie" ładują się szybciej!Po czasie można dodać relaksującą muzykę, doskonalić techniki rozluźniające ciało i porządkujące myśli. Na początek należy tylko ZACZĄĆ i zaszczepić u siebie ideę takiego wypoczynku.
Jakie zajęcia uważasz za całkowicie relaksujące?
K.K.M.
środa, 23 listopada 2016
A- Skok przez własne bariery
Skok przez barierę, a w niektórych przypadkach maraton przez płotki. Opowiem tutaj o własnym doświadczeniu, zapraszam do dzielenia się swoim.
Bardzo przywiązuję się do miejsca, ludzi, nawet samochodu ale o tym za chwilę. Odkąd sięgałam pamięcią jako dziecko, mieszkałam w bloku (wcześniej rodzice zmieniali miejsca). Koleżanki, moje bazy, mój ogródek i balkon. Moja dzielnia. Przyszedł na świat mój brat i zrobiło się za ciasno, więc padła decyzja o budowie domu i wyprowadzce. Bardzo dobrze wspominam budowę, bardzo ciekawy plac zabaw dla dzieci, szczególnie tych z wyobraźnią. Bach- przenosimy się. Bach- w jeden dzień. Rodzice lubili mnie zaskakiwać.
Moje pierwsze skoki przez bariery, bardzo dobrze je pamiętam:
1. Wymiana samochodu. Auto, którym jeździłam codziennie do dziadków, spałam na tylnych siedzeniach, bo idealnie pasowały do małego Oscypka, bawiłam się, przeżyłam pierwsze podróże nad morze... zniknął i zastąpił go jakiś obły wóz, chyba Lanos Daewoo. Płacz i niezrozumienie dlaczego. Mój symbol po poprzednim mieszkaniu, bezpieczne schronienie- ulotniło się.
2. Nowa szkoła. To już dla mnie podchodziło pod psychiczną destrukcję. Mieszkałam na obrzeżach miasta, a nadal chodziłam do szkoły w centrum. Były jakieś spekulacje , że jak skończę 3 klasę, to raczej przeniosę się do szkoły bliżej, bo daleko itd. Myślałam ok, rozumiem. Myślałam, że pożegnam się z klasą, że będzie mi smutno, ale mam czas na przygotowanie się do tego. Jakież było moje zdziwienie gdy w środku tygodnia, w okolicach półrocza tata, odbierając mnie jak zawsze, stanął i powiedział: "pożegnaj się z koleżankami, bo jutro idziesz do nowej szkoły". Pamiętam każde słowo. Pamiętam moją panikę. Wszystkie dzieci rozeszły się już w tym czasie, złapałam tylko jedną koleżankę i płacząc powiedziałam że żegnam się z nią, bo jutro już nie przyjdę do klasy, żeby powiedziała reszcie. Ha! To nie koniec, żeby nie było za łatwo w takim momencie, prawda? Na następny dzień planowo poszłam do NOWEJ SZKOŁY, która była bardzo mała. Tak mała, że każdy rocznik miał tylko jedną klasę. Pierwsze miejsce gdzie poszłam to oczywiście szatnia. Był to po prostu wąski korytarz, nie zamykany na klucz, na środku szkoły. Całe sto osób (cała szkoła, a co!) patrzyło na mnie JAK PRZEBIERAM BUTY. Bez słowa stali i się patrzyli. Trzęsłam się jak galareta. Okropność.
To były moje pierwsze dziecięce skoki przez barierę. Pierwsze i najważniejsze. Powiem teraz co dzięki temu, że się zahartowałam, nastąpiło później: kandydowałam na przewodniczącą szkoły (przegrałam jednym głosem nauczycielskim); wybrałam sama gimnazjum, do którego nikt nie poszedł z klasy (jest to swego rodzaju odwaga w tym wieku); zaśpiewałam sama zwrotkę "Nie będę Julią" (tą, która jest najtrudniejsza, bo śpiewa się na wysokich tonach) na przedstawieniu (gimnazjum, liceum, władze szkoły, zaproszeni goście z miasta) mimo, że nie umiem dobrze śpiewać. Nie bałam się podejmowania ryzykownych decyzji.
Potem zamknęłam się w sobie na chwilę. Przestałam być na fali. Czynniki zewnętrzne, rodzinne. Tym razem zostałam "zmuszona" do przeskoczenia kolejnej bariery, językowej. Mama wraz z nauczycielką konspirowały i musiałam przyjąć osobę z wymiany międzynarodowej. O nie. A potem tam pojechać. Jeszcze gorzej. Ale powiedziałam sobie po wyjeździe, że w sumie było świetnie, ale W ŻYCIU nie pojadę do anglojęzycznego kraju. Ha! Pomyślałam tak? To poczekajcie. Zakwalifikowali mnie do wymiany. Specjalnie spóźniłam się na test sprawdzający angielski (zostałam ostatecznie wepchnięta przez nauczycielkę, którą uwielbiam swoją drogą) i ominęłam słuchanie. Pozaznaczałam wszędzie C, standardowo. Następnie w teście z pytaniami zaznaczałam wszystko źle, celowo. Jak myślisz, jak to się skończyło? Zakwalifikowałam się! Oczywiście! Wybrano cztery osoby z całej szkoły po testach, a startowało dużo osób z wysokim poziomem angielskiego. To jest mieć szczęście, prawda? Chyba jako jedyna do dzisiaj utrzymuję kontakt z amerykańską rodziną, którą uwielbiam. Genialna podróż. Matura z angielskiego 99%.
Te historie to oczywiście tylko część. Wspomniałam, że boję się igieł oraz "dziurawych" schodów (schody z przestrzeniami pomiędzy stopniami, np. były na starych dworcach kolejowych)? Mam wrażenie czasem, że im bardziej się czegoś bałam, tym częściej miałam z tym do czynienia.
Ten opis działu jest bardziej biograficzny ale te historie to moja inspiracja. Pokazuję na własnym przykładzie, że takie skoki są bolesne, owszem, ale nic Cię nie zahartuje jak one. Dają potem taką moc, że w najgorszej sytuacji wstaniesz otrzepiesz się z kurzu i powiesz "a dzisiaj mam ochotę na ciastko z malinami". Nic Cię nie ruszy i nie spowoduje przykrości.Nie trzeba przy okazji udawać twardziela. Będziesz po prostu doświadczony i mądrzejszy.
Jakie bariery masz już za sobą?
K.K.M.
Bardzo przywiązuję się do miejsca, ludzi, nawet samochodu ale o tym za chwilę. Odkąd sięgałam pamięcią jako dziecko, mieszkałam w bloku (wcześniej rodzice zmieniali miejsca). Koleżanki, moje bazy, mój ogródek i balkon. Moja dzielnia. Przyszedł na świat mój brat i zrobiło się za ciasno, więc padła decyzja o budowie domu i wyprowadzce. Bardzo dobrze wspominam budowę, bardzo ciekawy plac zabaw dla dzieci, szczególnie tych z wyobraźnią. Bach- przenosimy się. Bach- w jeden dzień. Rodzice lubili mnie zaskakiwać.
Moje pierwsze skoki przez bariery, bardzo dobrze je pamiętam:
1. Wymiana samochodu. Auto, którym jeździłam codziennie do dziadków, spałam na tylnych siedzeniach, bo idealnie pasowały do małego Oscypka, bawiłam się, przeżyłam pierwsze podróże nad morze... zniknął i zastąpił go jakiś obły wóz, chyba Lanos Daewoo. Płacz i niezrozumienie dlaczego. Mój symbol po poprzednim mieszkaniu, bezpieczne schronienie- ulotniło się.
2. Nowa szkoła. To już dla mnie podchodziło pod psychiczną destrukcję. Mieszkałam na obrzeżach miasta, a nadal chodziłam do szkoły w centrum. Były jakieś spekulacje , że jak skończę 3 klasę, to raczej przeniosę się do szkoły bliżej, bo daleko itd. Myślałam ok, rozumiem. Myślałam, że pożegnam się z klasą, że będzie mi smutno, ale mam czas na przygotowanie się do tego. Jakież było moje zdziwienie gdy w środku tygodnia, w okolicach półrocza tata, odbierając mnie jak zawsze, stanął i powiedział: "pożegnaj się z koleżankami, bo jutro idziesz do nowej szkoły". Pamiętam każde słowo. Pamiętam moją panikę. Wszystkie dzieci rozeszły się już w tym czasie, złapałam tylko jedną koleżankę i płacząc powiedziałam że żegnam się z nią, bo jutro już nie przyjdę do klasy, żeby powiedziała reszcie. Ha! To nie koniec, żeby nie było za łatwo w takim momencie, prawda? Na następny dzień planowo poszłam do NOWEJ SZKOŁY, która była bardzo mała. Tak mała, że każdy rocznik miał tylko jedną klasę. Pierwsze miejsce gdzie poszłam to oczywiście szatnia. Był to po prostu wąski korytarz, nie zamykany na klucz, na środku szkoły. Całe sto osób (cała szkoła, a co!) patrzyło na mnie JAK PRZEBIERAM BUTY. Bez słowa stali i się patrzyli. Trzęsłam się jak galareta. Okropność.
To były moje pierwsze dziecięce skoki przez barierę. Pierwsze i najważniejsze. Powiem teraz co dzięki temu, że się zahartowałam, nastąpiło później: kandydowałam na przewodniczącą szkoły (przegrałam jednym głosem nauczycielskim); wybrałam sama gimnazjum, do którego nikt nie poszedł z klasy (jest to swego rodzaju odwaga w tym wieku); zaśpiewałam sama zwrotkę "Nie będę Julią" (tą, która jest najtrudniejsza, bo śpiewa się na wysokich tonach) na przedstawieniu (gimnazjum, liceum, władze szkoły, zaproszeni goście z miasta) mimo, że nie umiem dobrze śpiewać. Nie bałam się podejmowania ryzykownych decyzji.
Potem zamknęłam się w sobie na chwilę. Przestałam być na fali. Czynniki zewnętrzne, rodzinne. Tym razem zostałam "zmuszona" do przeskoczenia kolejnej bariery, językowej. Mama wraz z nauczycielką konspirowały i musiałam przyjąć osobę z wymiany międzynarodowej. O nie. A potem tam pojechać. Jeszcze gorzej. Ale powiedziałam sobie po wyjeździe, że w sumie było świetnie, ale W ŻYCIU nie pojadę do anglojęzycznego kraju. Ha! Pomyślałam tak? To poczekajcie. Zakwalifikowali mnie do wymiany. Specjalnie spóźniłam się na test sprawdzający angielski (zostałam ostatecznie wepchnięta przez nauczycielkę, którą uwielbiam swoją drogą) i ominęłam słuchanie. Pozaznaczałam wszędzie C, standardowo. Następnie w teście z pytaniami zaznaczałam wszystko źle, celowo. Jak myślisz, jak to się skończyło? Zakwalifikowałam się! Oczywiście! Wybrano cztery osoby z całej szkoły po testach, a startowało dużo osób z wysokim poziomem angielskiego. To jest mieć szczęście, prawda? Chyba jako jedyna do dzisiaj utrzymuję kontakt z amerykańską rodziną, którą uwielbiam. Genialna podróż. Matura z angielskiego 99%.
Te historie to oczywiście tylko część. Wspomniałam, że boję się igieł oraz "dziurawych" schodów (schody z przestrzeniami pomiędzy stopniami, np. były na starych dworcach kolejowych)? Mam wrażenie czasem, że im bardziej się czegoś bałam, tym częściej miałam z tym do czynienia.
Ten opis działu jest bardziej biograficzny ale te historie to moja inspiracja. Pokazuję na własnym przykładzie, że takie skoki są bolesne, owszem, ale nic Cię nie zahartuje jak one. Dają potem taką moc, że w najgorszej sytuacji wstaniesz otrzepiesz się z kurzu i powiesz "a dzisiaj mam ochotę na ciastko z malinami". Nic Cię nie ruszy i nie spowoduje przykrości.Nie trzeba przy okazji udawać twardziela. Będziesz po prostu doświadczony i mądrzejszy.
Jakie bariery masz już za sobą?
K.K.M.
A- Roboty do roboty czyli brak empatii
Kolejna sprawa poruszona. Mam wrażenie, że plaga XXI wieku. Żeby to zrozumieć, musimy problem podzielić na dwie części:
1. Osoba, która wymaga od siebie bycia betonowym klocem, odpornym na wszystko i wszystkich.
2. Osoba, która wymaga od otoczenia, by działali jak w zegarku.
Zwolnienie lekarskie? Na pewno oszukuje. Ma własne zdanie? Pyskuje. Tak powstaje stres u obu stron konfliktu. Proszę pamiętać, że to my ustalamy, do jakiej granicy posuną się osoby z otoczenia.
Wkręcając się w spiralę pracy, nauki, spraw urzędowych i rodzinnych tracimy czujność i dla świętego spokoju bądź ze strachu, dajemy innym rządzić sobą. Skoro nie reagujesz, nie oczekuj, że toksyczna osoba Ci odpuści. Temat toksycznych osób jeszcze rozwinę, ale mówiąc ogólnie to ludzie, którzy są niereformowalni. Są do tego stopnia zatruci, że niestety nie dopuszczają informacji o swoich błędach i uważają siebie za ideał. Na ogół takie jednostki są dyktatorami, nie przestrzegają kultury osobistej, patrzą tylko na własną wygodę i potrzeby. Brzmi znajomo? Niestety, każdy zna takiego kogoś, lub się zetknął.
Wracając do meritum. Są dwa główne sposoby na przywrócenie szacunku do Twojej osoby, gdy granica już dawno została przekroczona. Pierwszy: walczysz i sumiennie powtarzasz, jak chcesz być traktowany. Drugi: zaczynasz w nowym środowisku, gdy obecne jest bardzo zatrute. Od wejścia przedstawiasz swoje warunki i trzymasz się ich.
Temat dość ważny. Często jest głównym źródłem stresu, złego samopoczucia, a dalej: złego snu, nerwic, bólów mięśni międzyżebrowych (często występuje u młodych osób), braku apetytu lub obżarstwa. Jak pewnie widać, tu pojawia się temat otyłości, diet, prób schudnięcia. Ktoś próbuje zaleczyć swoje ciało, a nie wie z czego to może wynikać. To jak gaszenie kuchenki, która ma dopływ gazu.
Bardzo złożony temat, który przechodzi w inne. Chciałam zobrazować skutki tego, jak traktuje nas świat, a my jego. Nie twórzmy ognisk stresu i czyjegoś nieszczęścia.
Znajdujesz jakieś podobieństwa do Twojej sytuacji?
K.K.M.
1. Osoba, która wymaga od siebie bycia betonowym klocem, odpornym na wszystko i wszystkich.
2. Osoba, która wymaga od otoczenia, by działali jak w zegarku.
Wkręcając się w spiralę pracy, nauki, spraw urzędowych i rodzinnych tracimy czujność i dla świętego spokoju bądź ze strachu, dajemy innym rządzić sobą. Skoro nie reagujesz, nie oczekuj, że toksyczna osoba Ci odpuści. Temat toksycznych osób jeszcze rozwinę, ale mówiąc ogólnie to ludzie, którzy są niereformowalni. Są do tego stopnia zatruci, że niestety nie dopuszczają informacji o swoich błędach i uważają siebie za ideał. Na ogół takie jednostki są dyktatorami, nie przestrzegają kultury osobistej, patrzą tylko na własną wygodę i potrzeby. Brzmi znajomo? Niestety, każdy zna takiego kogoś, lub się zetknął.
Wracając do meritum. Są dwa główne sposoby na przywrócenie szacunku do Twojej osoby, gdy granica już dawno została przekroczona. Pierwszy: walczysz i sumiennie powtarzasz, jak chcesz być traktowany. Drugi: zaczynasz w nowym środowisku, gdy obecne jest bardzo zatrute. Od wejścia przedstawiasz swoje warunki i trzymasz się ich.
Temat dość ważny. Często jest głównym źródłem stresu, złego samopoczucia, a dalej: złego snu, nerwic, bólów mięśni międzyżebrowych (często występuje u młodych osób), braku apetytu lub obżarstwa. Jak pewnie widać, tu pojawia się temat otyłości, diet, prób schudnięcia. Ktoś próbuje zaleczyć swoje ciało, a nie wie z czego to może wynikać. To jak gaszenie kuchenki, która ma dopływ gazu.
Bardzo złożony temat, który przechodzi w inne. Chciałam zobrazować skutki tego, jak traktuje nas świat, a my jego. Nie twórzmy ognisk stresu i czyjegoś nieszczęścia.
Znajdujesz jakieś podobieństwa do Twojej sytuacji?
K.K.M.
A - Naturalne metody na stres
Zacznę analizą tego działu, nie przypadkowo. Od dziecka bardzo brałam sobie do serca to, że nie pije się gazowanych napojów bo szkodzi to na zęby, nie je się chipsów, bo są chemiczne i tłuste. Dosłownie odkąd pamiętam wiedziałam, że należy się odżywiać w sposób racjonalny. Starałam się zachować złoty środek, przychodziło mi to z łatwością, niczego sobie nie odmawiałam. Sam fakt, że coś było nie zdrowe, gorzej dla mnie smakowało i nie sięgałam po to.
Z drugiej strony to bardzo przykre, że opowiadam o tym w czasie przeszłym, a dostęp do tak wielu naturalnych produktów jest luksusem. Podchodzę do sprawy życiowo i wiem, że 90% osób, które przeczytają ten dział nie będą miały okazji do wprowadzenia organicznej diety. Dlatego proponuję owoce, które są zdrowe, nie trzeba ich gotować ani specjalnie przyrządzać ( chyba, że ktoś lubi). Ważne jest, aby nie chować ich w czeluścia szafy lub lodówki. Przy dzisiejszym tempie życia, nie zorientujemy się, że minął tydzień, a owoce są do wyrzucenia.
Warto się zastanowić nad trzema owocami, które lubimy. Gdy znudzi nam się jedno wprowadzamy drugie. Być może po jakimś czasie patrząc na warzywniak, zachęcą nas inne zdrowe przekąski.
Dodam, że w związku z moim małym maniactwem żywieniowo- jakościowym postanowiłam zagłębić się w ten temat. Studiuję dietetykę :) Byś może uda mi się zostać kontrolerem jakości produktów na półkach sklepowych, moje małe marzenie.
Jakie są Twoje zdrowe nawyki?
K.K.M.
wtorek, 22 listopada 2016
5 POWODÓW Dlaczego warto wydać książkę?
1. Wreszcie doprowadzasz do porządku Twoje rękopisy .
2. Zajmujesz swój czas bardziej kreatywnie i pożytecznie niż dotychczas .
3. Świetna pozycja w CV, jest się czym chwalić.
4. Sprawiasz sobie najprzyjemniejszy moment w życiu. Wydanie czegoś swojego należy do takich momentów.
5. Zostawiasz po sobie więcej niż wspomnienie. Książki, które są wspierane przez wydawnictwo będą umieszczane w Bibliotece Narodowej oraz w Bibliotekach największych miast Polski. Co najmniej jeden egzemplarz jest przechowywany bezterminowo, na zawsze.
Warto? Bardzo warto!
K.K.M.
2. Zajmujesz swój czas bardziej kreatywnie i pożytecznie niż dotychczas .
3. Świetna pozycja w CV, jest się czym chwalić.
4. Sprawiasz sobie najprzyjemniejszy moment w życiu. Wydanie czegoś swojego należy do takich momentów.
5. Zostawiasz po sobie więcej niż wspomnienie. Książki, które są wspierane przez wydawnictwo będą umieszczane w Bibliotece Narodowej oraz w Bibliotekach największych miast Polski. Co najmniej jeden egzemplarz jest przechowywany bezterminowo, na zawsze.
Warto? Bardzo warto!K.K.M.
Subskrybuj:
Posty (Atom)